Το 1970, έγινε σ’ ένα μεγάλο εργοστάσιο ελαστικών στο Βέλγιο, μια «άγρια» απεργία, με πρωτοπορία τους εργάτες – μετανάστες. Στη συνέχεια κι αφού οι εργάτες κατάλαβαν πως η επιχείρηση δεν είχε καμιά πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, αποφάσισαν να καταλάβουν το εργοστάσιο. Στο τέλος, η επιχείρηση, με τη βοήθεια της αστυνομίας, – και τις «πλάτες» των εργατοπατέρων του συνδικάτου- πέταξε, με κάθε βία, τους απεργούς έξω απ’ το εργοστάσιο.
Ύστερα από δύο μέρες, ακολούθησαν οι «γνωστές» απολύσεις: 50 εργάτες, στην πλειοψηφία τους μετανάστες και μέλη της απεργιακής επιτροπής.
Αυτά είναι τα γεγονότα που χρησιμοποίησα σαν αφετηρία στην «ΑΠΕΡΓΙΑ». Ο υπότιτλος: «η πάλη των τάξεων απ’ αυτούς που παλεύουν» μπήκε, γιατί το έργο είναι γραμμένο σα να το έχουν γράψει οι ίδιοι οι εργάτες, αναλύοντας και καταδείχνοντας με τον πιο απλό τρόπο, το πώς τους εκμεταλλεύεται και τους καταπιέζει το σύγχρονο βιομηχανικό κεφάλαιο.
