Cart

Από την άλλη όχθη του χρόνου

Διαθεσιμότητα: 1 Διαθέσιμα

14,91 με ΦΠΑ

Μοναξιά είναι ένα είδος μανιερισμού, ξεκόβεις, απομονώνεσαι από τον κλασικισμό, αναζητώντας το υπερβατικό, το ταραγμένο, το πλάνο ύφος. Μοναξιά είναι να φοράς το ίδιο ρούχο μέρες και μέρες, να σκαρώνεις φανταστικά σχήματα πάνω στην άμμο, να αποφυλακίζεις κάποιο ληστή που ξέρεις ότι μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Μοναξιά είναι να βλέπεις τα μεταφορικά μέσα να απομακρύνονται κι εσύ να επινοείς ευφάνταστα ταξίδια μέσα σου. ..

1 σε απόθεμα

Σύγκριση
Κωδικός προϊόντος: 960030064X Κατηγορίες: , ,

Μοναξιά είναι ένα είδος μανιερισμού, ξεκόβεις, απομονώνεσαι από τον κλασικισμό, αναζητώντας το υπερβατικό, το ταραγμένο, το πλάνο ύφος. Μοναξιά είναι να φοράς το ίδιο ρούχο μέρες και μέρες, να σκαρώνεις φανταστικά σχήματα πάνω στην άμμο, να αποφυλακίζεις κάποιο ληστή που ξέρεις ότι μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Μοναξιά είναι να βλέπεις τα μεταφορικά μέσα να απομακρύνονται κι εσύ να επινοείς ευφάνταστα ταξίδια μέσα σου. Μοναξιά είναι το ο, το λ, το ε, το θ, το υι, το ευ. Μοναξιά είναι να αποφεύγεις να αντιμετωπίζεις καταστάσεις που σου θυμίζουν τις πλάνες σου. Μοναξιά είναι ο τοίχος που αρχίζει από κάτω γκρίζος, καταλήγοντας σε λερωμένο κίτρινο. Μοναξιά είναι να παίρνεις μολύβι και χαρτί και να στέλνεις γράμματα σε ανθρώπους που δε γνώρισες ποτέ. Μοναξιά είναι τα ψέματα του ανθρώπου που αγαπάς, κάποια ψείρα που κόλλησες από τον τάχα αποκλειστικό του έρωτα. Μοναξιά είναι όταν μπερδεύεις τον Ρέμπραντ με τον Καραβάτζιο, τα ποιήματα του Καβάφη με του Μιχαήλ Άγγελου. Μοναξιά είναι που δεν έρχεσαι και όταν έρχεσαι, μοναξιά είναι πάλι.

Βάρος 400 g
Διαστάσεις 21 × 14 cm
Εκδότης

Σελίδες

Ημερομηνία Έκδοσης

Εξώφυλλο

Συγγραφέας

Έκδοση

Αξιολογήσεις

Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.

Κάνετε την πρώτη αξιολόγηση για το προϊόν: “Από την άλλη όχθη του χρόνου”

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορεί επίσης να σας αρέσουν…

0 από 5

Τώρα θα δεις…

11,72 με ΦΠΑ
«Με λένε Δημήτρη. Αυτό όμως το έμαθα αργότερα, μετά τα 12 μου, όταν ήρθα στην Αθήνα. Μικρός είχα προβλήματα. Ο πατέρας μου με φώναζε Μήτσο, ο θείος ο Ντίνος Δήμο, ο αδερφός μου ο Γιώργης Μήτρο, τ' άλλα μου αδέρφια και οι συμμαθητές μου Δημητριέ ή Δημητριό και σπανιότερα κάποιοι Μίμη ή Δημητράκη, η μητέρα Δημητρίξινο -και θα εξηγήσω πιο...
Loading...