Εκεί όπου οι άγγελοι φοβούνται να διαβούν

Εκείνη τη στιγμή το αμάξι μπήκε σ’ ένα δασάκι, σκούρο και μελαγχολικό, ανάμεσα στον καλλιεργημένο λόφο. Τα δέντρα του ήταν μικρά και δίχως φύλλα αλλά οι κορμοί τους ορθώνονταν ανάμεσα σε μενεξέδες όπως οι πελαγόπετρες μέσα σε θάλασσα καλοκαιρινή. Υπάρχουν μενεξέδες στην Αγγλία αλλά όχι τόσοι πολλοί. Ούτε και στη ζωγραφική βλέπει κανείς τόσους πολλούς γιατί κανένας ζωγράφος δεν έχει το θάρρος. Τ’ αυλακώματα από τις ρόδες των κάρων ήταν κανάλια, τα βαθουλώματα λιμνοθάλασσες, ακόμα και η στεγνή άσπρη άκρη του δρόμου ήταν πιτσιλισμένη, σαν ξέρα μέσα σε βάλτο, που θα κατακλυστεί σε λίγο από την ανοιξιάτικη πλημμύρα. Ο Φίλιπ δεν έδωσε προσοχή: σκεφτόταν τι άλλο να πει. Αλλά τα μάτια του είχαν σημειώσει την ομορφιά και τον κατοπινό Μάρτη δεν ξέχασε πως ο δρόμος για το Μοντεριανό περνάει μεσ’ από αμέτρητα λουλούδια.