Η Κυριακή των παπουτσιών

Τίποτα δε φχαριστήθηκα, σκατά φχαριστήθηκα, κι αυτός είναι ωραίος τίτλος για το βιβλίο «Σκατά φχαριστήθηκα», ούτε την γκόμενα φχαριστήθηκα, ούτε τη γυναίκα φχαριστήθηκα, ήμουνα με τη γυναίκα, είχα το μυαλό μου στην γκόμενα, είχα το άγχος πότε θα γυρίσω πίσω, έβαλα και στο πουλί μου δύσκολα, όταν είναι να κάνει καριέρα κότας και το βάζεις να κάνει καριέρα αετού, δε θα σαλέψει κι αυτό; Κάθομαι και σκέφτομαι τι έφταιξε, τι έφταιξε, και στο μόνο που καταλήγω είναι αυτά τα μη, το κεφάλι μου έχει μόνο ένα μη μέσα, μη μη από το σπίτι, μη απ’ το σχολείο, μη απ’ την εκκλησία, μη μη, το σωστό, μη μη, λες κι η ζωή είναι ένα κινέζικο βάζο εύθραυστο που το παίρνει ο κάθε άνθρωπος και πρέπει να φτάσει, σ’ όποια ηλικία φτάσει, και ν’ ακουμπήσει το βάζο νικητής. Και φτάνω σ’ αυτή την ηλικία και δεν υπάρχει βάζο, με δύο άδεια χέρια πήγαινα ο μαλάκας, και πώς να γυρίσεις πίσω να πεις στη ζωή, ξέρεις, δε θέλω βάζο, εγώ θέλω να πάω με δύο χέρια ελεύθερα, δε γίνεται, ομολογώ, δεν μπορώ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου.