Μιά ξερή λευκή εποχή

Τον θεωρούσα συνηθισμένο, καλόβολο κι άκακο, πολύ κοινό πρόσωπο. Ήταν το είδος ανθρώπου που οι φίλοι από τα φοιτητικά χρόνια, όταν συναντιόνταν μετά από καιρό, θα ‘λεγαν γι’ αυτόν: “Ποιος; Ο Μπεν Ντου Τόιτ;”. Θα ακολουθούσε μια απορημένη παύση κι ένα βαριεστημένο: “Α, ναι, βέβαια… Καλό παιδί. Τι απέγινε;”. Σίγουρα δεν θα τους περνούσε ποτέ απ’ το μυαλό πως του συνέβη ΑΥΤΟ που του συνέβη. Το σχετικό δημοσίευμα ήταν πολύ συνηθισμένο. Το είχαν στην τρίτη στήλη της τέταρτης σελίδας της απογευματινής εφημερίδας. Έλεγε: “Δάσκαλος του Τζοχάνεσμπεργκ σκοτώθηκε σε δυστύχημα από οδηγό αυτοκινήτου, ο οποίος εγκατέλειψε το θύμα. Ο κ. Μπεν Ντου Τόιτ, 53 ετών, στις 11 περίπου χθες το βράδυ, πήγαινε να ταχυδρομήσει ένα γράμμα, κλπ. Άφησε τη σύζυγο του Σούζαν, δυο κόρες κι έναν νεαρό γιο”.