Μια στιγμή στον άνεμο

“… Τι συμβαίνει όταν ανοίξει μια μέρα τα μάτια του χι ανακαλύψει πως όλα ήταν ένα λάθος; Όταν συνειδητοποιήσει ότι ζούμε τόσον καιρό στο πλευρό του άλλου, όπως οι ρόδες μιας άμαξας που κινούνται παράλληλα και που τα δυο τους χνάρια χάνονται στον ορίζοντα;”
“Φυσικά κι είμαι ψεύτης”, της απαντάει ήρεμα κοιτώντας την καταπρόσωπο. “Δεν περιμένεις ν’ ακούσεις αλήθειες”
“Γιατί;” ρωτάει εκείνη αμυντικά.
“Είσαι πολύ λευκή για την αλήθεια”…
…Τώρα ξέρω: το τρομερό δεν είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου. Σ’ αυτό, λίγο πολύ, συνηθίζεις. Εκείνο που είναι τρομερό, είναι ο θάνατος όλων όσων πίστευες, όλων όσων έλπιζες, όλων αυτών που νόμιζες ότι αγαπούσες… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)