Πολλές φορές όταν γεννιόταν στον τόπο μου ένα παιδί η σκέψη των γονιών του ήταν που θα σκοτωθεί. Ο λαός μου γέννησε πολλούς ήρωες. Ένας απ’ αυτούς είναι ο υπολοχαγός Τάσιτς που στο έργο λέει: “Εσείς υπάρχετε χάρη σ’ αυτή την πατρίδα κι όχι η πατρίδα χάρη σε σας. Σήμερα κρίνεται εδώ η τύχη της μάχης. Θέλω να ξέρω που θα σκοτωθώ”. Σε όλη τη νεότερη ιστορία οι Σέρβοι ήταν υποχρεωμένοι να υπερασπίζουν τα εδάφη τους αλλά και την εθνική και θρησκευτική ταυτότητά τους. Είναι φοβερή μοίρα να σε αναγκάζουν να συνηθίζεις στην ιδέα του πολέμου. Λέτε ν’ αρέσει κάτι τέτοιο στους λαούς; Δεν πιστεύω πως υπάρχουν λαοί που αγαπούν τον πόλεμο.
Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας πω ότι άρχισα να γράφω το έργο: “Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει το δράκο” μετά από μια συζήτηση με τον παππού μου που πολέμησε το 1912, το 1913 και το 1914 με τους Βουλγάρους, τους Τούρκους και τους Αυστροούγγρους. Αναπολώντας το παρελθόν, μου είπε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να ζήσει πάλι “κάτι τέτοιο”.
Αν τα έργα μου μπορέσουν να φωτίσουν κάποια ιστορικά γεγονότα και να ξεσκεπάσουν αυτούς που ορίζουν τη μοίρα μας, τότε θα νιώσω πως κάτι έχω προσφέρει κι εγώ.
Στην Ελλάδα παρουσιάζεται για πρώτη φορά το θεατρικό του έργο “Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει το δράκο” από το Εθνικό Θέατρο, τον Ιανουάριο του 1995.
