Ο βάλτος

… Το μυαλό του Ααλτόνεν έτρεξε στο δικό του θάνατο. Ελεύθερα και με εντελώς δική του πρωτοβουλία είχε κόψει τους δεσμούς του με το παρελθόν, είχε ξεκρεμάσει το καπέλο του απ’ το καρφί του τοίχου κι είχε πάρει το φθινοπωριάτικο δρόμο, αφήνοντας πίσω του το εργοστάσιο και τις καμινάδες του, που πυργώνονταν κατάμαυρες μες στο φλογοκόκκινο ουρανό. Δεν λογάριαζε να ξαναγυρίσει. Όλα είχαν τελειώσει πια μια για πάντα, κι ήξερε πως την ώρα του θανάτου του θα ήταν ολομόναχος.
Ήταν πάντα σιωπηλός και λιγόλογος κι είχε μάθει, από παιδί ακόμα, να μη βασίζεται παρά μόνο στον εαυτό του, πράγμα που έκανε τους άλλους να τον πειράζουν και να τον φωνάζουν ξεροκέφαλο. Όμως είχε υπάρξει άραγε κανείς για τον οποίο να ‘χε νιώσει κάτι παραπάνω από τη φευγαλέα συμπάθεια, που νιώθει το ένα ανθρώπινο πλάσμα για το άλλο;..