Πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν παίζουμε κάποιον ρόλο την ίδια στιγμή που λέμε «αποφεύγω να πάρω μία συγκεκριμένη θέση»; Τι μας βεβαιώνει, ακόμα και τότε, ότι η πράξη μας δεν είναι θέατρο, δεν κατευθύνεται; Το κριτήριο στηρίζεται μόνο στον βαθμό της προσωπικής υπευθυνότητας που υπάρχει στις πράξεις μας· τότε μόνο υπάρχει αληθινή αντιμετώπιση, από τη δική μας μεριά, της ατομικής ελευθερίας.
Ο νεαρός Ορέστης μεγαλωμένος στην άνεση και την ανευθυνότητα, μακριά από την πραγματική του οικογένεια, όπου θα έπρεπε να εκδικηθεί για τον φόνο του πατέρα του, στην αρχή σκέφτεται να συνεχίσει να ζει ανέμελα. Ωστόσο ο Ορέστης νιώθει μιαν ανησυχία. Αν τίποτα δεν του εναντιώνεται, τότε τίποτα δεν του ανήκει. Ξαναγυρίζει, λοιπόν, στο Άργος, την πόλη που γεννήθηκε χωρίς να ξέρει τίποτα για την ιστορία της. Μαθαίνει για το έγκλημα, το οποίο θα μπορούσε να εκδικηθεί, αλλά τότε ο κοινωνικός κομφορμισμός παρεμβαίνει με τη μορφή του Δία. Θα αρνηθεί τον κομφορμισμό που τον συμβουλεύει να μη διαταράξει την κοινωνική γαλήνη. Τη στιγμή λοιπόν που αποφασίζει να δράσει, ανακαλύπτει την ελευθερία· ανακαλύπτει πως μπορεί να διαλέξει τι μορφή θα πάρει ο κόσμος χάρη σε αυτόν, κι ας πρέπει να πληρώσει την υπευθυνότητά του. Το μεγαλείο του ανθρώπου στηρίζεται στη δέσμευση και στη θέλησή του να γίνει υπεύθυνος για κάτι.
