Τα τελευταία παιδιά του Σέβενμπορν

“Πολλές φορές με κοιτάζει έτσι, σαν να περιμένει να του φωνάξω και εγώ το ίδιο: “Δολοφόνε!”
Αλλά τι αλλάζει αν τον βρίσω κι εγώ, που τόσο αυτός όσο και όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της γενιάς του, πριν την ημέρα της βόμβας, ανενεργοί, αδρανείς και με εφησυχασμένη την ψυχή τους, απλώς παρακολουθούσαν πώς προετοιμαζόταν η εξαφάνιση της ανθρωπότητας; Στο ότι πάντα είχαν έτοιμη την κουτή πρόφαση “τι μπορούσαμε εμείς να αλλάξουμε σε όλο αυτό;” και δεν κουράζοταν να επαναλαμβάνουν και να υποδεικνύουν πως τέτοια όπλα, ακριβώς λόγω της τρομερότητάς τους, εγγυούνται την Ειρήνη; Ότι σ’ αυτόν -όπως και τους περισσότερους μεγάλους-η άνεση και η καλοζωία μέτραγε πάνω απ όλα; Ότι αυτός -όπως και οι άλλοι- έβλεπαν καλά πως μεγάλωνε ο κίνδυνος και δεν ήθελαν να τον βλέπουν;
Μια φορά ένα κορίτσι από την τάξη του πατέρα τον ρώτησε:
-Δηλαδή, εσείς προσωπικά κάνατε κατιτί, έστω το παραμικρό για την Ειρήνη;”

Γροθιά στο στομάχι αυτό το βιβλίο για το χρέος που έχουμε όλοι μας να προσφέρουμε ένα κόσμο καλύτερο στα παιδιά μας. Και αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε την κατασκευή όπλων, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα αγαπάνε, παιδιά ζωντανά, ενεργητικά και πάνω από όλα ειρηνιστές.
Δύσκολες εικόνες, με δυνατά μηνύματα που σε βάζει να σκεφτείς και να αναλογιστείς την δική σου θέση στον κόσμο.