Εκείνο το μεσημέρι στο κυριακάτικο τραπέζι η Φρύνη σταμάτησε ξαφνικά να τρώει και είπε σπρώχνοντας δισταχτικά με τη γλώσσα ένα από τα μπροστινά δόντια της:
«Μαμά, τούτο το δόντι μου κουνιέται».
«Να το βγάλουμε, για να φυτρώσει το καλό δόντι».
«Και τούτο είναι καλό!» υπερασπίστηκε το κουνιστό δόντι της η Φρύνη.
Όμως, όσο και να το υπερασπίστηκε, εκείνο –το δόντι λέω– έκανε τα δικά του και μετά η Φρύνη περίμενε τη νεράιδα των δοντιών. Μη ρωτάς γιατί. Είναι μια ολόκληρη ιστορία και δε γίνεται να τη διαβάσεις όλη εδώ στο οπισθόφυλλο…
