Το βαλς που δεν τελείωσε

Την οδήγησε απαλά, ανεπαίσθητα, σε πιο γρήγορες στροφές. Εκείνη δεν του αντιστάθηκε άλλο. Τα πολύφωτα πάνω απ’ το κεφάλι της πολλαπλασιάστηκαν, τα φώτα μεταμορφώθηκαν σε αστέρια, και δεν ένιωθε πια ούτε τα πόδια της ούτε το κορμί της, δεν ένιωθε παρά μονάχα μια ώθηση που την έκανε να πετά, μια ενέργεια ισχυρότερη από τη θέλησή της που την έκανε να ξεδιπλώνεται όπως ο νεαρός βλαστός της φουντουκιάς μέσα στο δάσος… Η ορχήστρα άφηνε να πλανιέται σ’ ολόκληρο το χώρο μια πρωτόγνωρη και ανοίκεια τρυφερότητα, η μουσική κυλούσε μέσα στις φλέβες της και ο νεαρός γίγαντας χανόταν σε μια πυκνή ομίχλη δεν μπορούσε πια να δει παρά τα λαμπερά του μάτια, πλημμυρισμένα φως, κι εκείνη η ίδια είχε γίνει η ψυχή του χορού, είδε δοθεί στον χορό κι εξαφανιζόταν μέσα του…