ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ

Όχι, σκεφτόταν ο Γιαν, καθώς βυθιζόταν στον ύπνο, τίποτα δε λυπόταν ν' αφήσει πίσω... Και τότε πριν βυθιστεί στον ύπνο, ξανάρθε μπρος του το κελί κατάμεστο από αξεδιάλυτες ανθρώπινες φιγούρες - εκείνες τις νύχτες, και κείνο το βλέμμα που του 'ριξε η κοπέλα πριν βαδίσει στο θάνατο. Έδιωξε όλες τις σκέψεις αυτές από το μυαλό του και έπεσε στον ύπνο...