Με οικογένεια

“Η Περρίν”:
Όπως συμβαίνει συχνά, το Σάββατο κατά τις τρείς, πολλά αμάξια συνωστίζονταν κοντά στην πύλη του Μπερσύ και σχημάτιζαν τέσσερεις σειρές στην αποβάθρα, περιμένοντας ώρες κάτω από το λαμπερό και ζεστό ήλιο του Ιουνίου νάρθη η σειρά τους για να περάσουν από τον έλεγχο και να πληρώσουν το δημοτικό φόρο. Ήταν λογιώ – λογιώ αμάξια, φορτηγά, κάρρα και δίτροχα, φορτωμένα με διάφορα υλικά, κάρβουνα, άχυρα, χόρτο και όλα βιάζονταν να μπούνε το Σαββατόβραδο στο Παρίσι.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα τροχοφόρα κι αρκετά μακριά από την πύλη, στεκόταν ένα παράξενο αμάξι, εξαθλιωμένο και κωμικό, κάτι σαν κάρρο γυρολόγου, αλλά ακόμα πιο φτωχικό. Ήταν κατασκευασμένο από ένα ελαφρό πλαίσιο, σκεπασμένο μ’ ένα χοντρό καραβόπανο, τοποθετημένο επάνω σε τέσσερις ρόδες χαμηλές. Η στέγη του ήταν από πισσόχαρτο. Κάποτε, αυτό το πανί θα ήταν γαλάζιο, τώρα όμως ήταν τόσο ξεθωριασμένο, λερωμένο, φθαρμένο, που μόνον με εικασίες μπορούσες να προσδιορίσεις το χρώμα του. Το ίδιο, μόνο με τη φαντασία μπορούσες να διαβάσεις τις μισοσβησμένες επιγραφές που σκέπαζαν τις τέσσερις πλευρές του. Η μία ήταν γραμμένη με ελληνικά γράμματα και δεν μπορούσες παρά μόνο να μαντέψεις την αρχή της λέξης: “ΦΩΤΟΓ.”. Από κάτω η επιγραφή φαινόταν γερμανική: “GRAPHIE”. Μία άλλη, ιταλική: “FIA”. Τέλος, η πιο καινούρια, γαλλική αυτή, εξηγούσε κατά πάσαν πιθανότητα όλες τις άλλες: “ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ” κι’ έδειχνε έτσι, σαν διαβατήριο, τις διάφορες χώρες από όπου είχε περάσει το φτωχικό αμάξι, πριν φθάση στις πύλες του Παρισιού. Μα ήταν δυνατόν να το είχε σύρει από τόσο μακριά το γαϊδουράκι που ήταν ζευγμένο σ’ αυτό το αμάξι; [. . .] (Από την έκδοση)