Με το γυαλί του ψαρά

“Στο μώλο παιδιά, στο μώλο!” Η φωνή σηκώνεται από τα βράχια του γιαλού, από μια θάλασσα γαλάζια, σκίζει ένα παρελθόν σαράντα χρόνων και ξανάρχεται πάλι στ΄αυτιά μου. Ήμαστε ψαράδες τότε. Ξημεροβραδυάζαμε στα βράχια, κάτου απ’ τα σπίτια, άλλος μ’ ένα αγκίστρι δεμένο σε μια κλωστή ραψίματος, άλλος μ’ ένα πηρούνι, άλλος με μιαν απόχη από λινάτσα, τρύπια σε δυο – τρεις μεριές. . . Ψαράδες τρομεροί! Καβούρι δεν μας γλύτωνε, γαρίδα δεν μας έφευγε, και τα κεφαλόπουλα συχνά τα είχαν άσχημα μαζί μας. Μπλοκάραμε τα καβούρια μέσα στις τρύπες τους και τα πιάναμε με τα χέρια ή τα καρφώναμε με του πηρούνι ή μ’ ένα ξύλο μυτερό