Το ίδιο βράδυ οι ληστές στήναν τσιμπούσι, λες και όλα ήταν τριανταφυλλένια – είχε σφάξει ο Φώτης έν’ αρνί του έρμου Καφετζή, το ψήναν, είχανε και το κρασί τους, μυστηριωδώς κι αυτό, και ετοιμάζονταν για ευωχία. Ωστόσο, πριν αρχίσουν, είπε ο Φώτης, «φέρτε μου το κόκαλο της πλάτης», να διαβάσει τα σημάδια, κι όταν της εξέτασε μπροστά στις φλόγες, έβγαλε ένα στεναγμό, πρόβλεψε, «μπορεί και να ‘ναι το τελευταίο γλέντι μας», ο μυστικός τους δείπνος…
Ο Νίκος Μπακόλας περιπλανιέται τη φορά αυτή στο χώρο του ληστρικού μυθιστορήματος, της λαϊκής περιπέτειας σε δάση και σπηλιές, της παλιάς φυλλάδας, των οινοσκοπήσεων και των ονείρων, άγριων και άγιων χρόνων, χωρίς να ξεχνά την πραγματικότητα, την Ιστορία – και τις ιστορίες του έρωτα και του θανάτου – περιπλανώμενος, χέρι χέρι με έναν ακόμη καταδικασμένο ήρωα του, Αϊ-Γιώργη μαζί και κολασμένον, ανάμεσα σε οσμές και βοές αίματος, χαμένων ελπίδων και καταπατημένων φιλότιμων.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.