Ο μεγάλος θυμός

Καλοκαίρι 1994. Τότε άρχισαν όλα. Δεν τον γνώριζε τον ετεροθαλή αδερφό του γαμπρού της η Μυρτώ. Όταν τον πρωτοείδε, τα χέρια τους σφίχτηκαν λίγο περισσότερο, τα βλέμματα διασταυρώθηκαν πολλές φορές. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Μόνο εγώ. Εγώ έπιασα στον αέρα να φεύγει από κοντά μας η Μυρτώ… να χάνεται στα μάτια του άλλου. Αυτός ο έρωτας, που γεννιόταν έτσι ξαφνικά κι απροσδόκητα μπροστά μου, με τρόμαζε. Πόσο θα ‘θελα να κάνω κάτι να τον εμποδίσω. Αν μπορούσα τουλάχιστον να γυρίσω πίσω τον χρόνο, όταν αυτοί οι δύο δεν είχαν ακόμη συναντηθεί. Αν μπορούσα… Όμως ούτε τον χρόνο μπορούσα να σταματήσω ούτε να φρενάρω τις επιθυμίες και τους πόθους τους. Πού θα οδηγούσε αυτή η σχέση; Από ποια σκοτεινά μονοπάτια έπρεπε να περάσουν; Πώς θα αντιδρούσε ο άντρας της και η κόρη της; Πώς θα αντιδρούσε προπαντός ο γιος της, με τη μεγάλη αδυναμία που είχε στον πατέρα; Πώς θα συγκρατούσε τον μεγάλο του θυμό; Κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί τότε αυτό το αδιέξοδο…