Ο ζωντανός τόπος των αναμνήσεων

...Και έγινε το κακό. Τότε ακριβώς. Χωρίς φιλί, χωρίς όπλο, χωρίς λέξη, χωρίς τα μάτια του δολοφόνου να μια στιγμή ένα πτώμα. Ακίνητα όλα, και το τοπίο μαύριζε και για πρώτη φορά ήρθαν οι γλάροι."

...Γιατί το κρεμασμένο στην άκρη του καθρέφτη πρόσωπό του, το φοράει μόνο φεύγοντας, «λατρεύω το θέατρο» λέει και είναι αυτό ακριβός που κάνει κάθε φορά που τη συναντάει, που τη μιλάει, που τη μεθάει, που κυκλοφορεί, που παίζει θέατρο – «απίστευτο! Θαυμάσιος ηθοποιός! Θα ‘λεγε κανένας πω γεννήθηκε γι’ αυτή τη δουλειά!» - ένα θεατρίνος που παίζει το «δανεικό», κατασκευασμένο...