Τα παιδιά του Οδυσσέα

1941. Τα χιτλερικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Ελλάδα, οι βάρβαροι της κεντρικής Ευρώπης δεν σταματούν στις Θερμοπύλες, περνούν από τους Δελφούς, υψώνουν τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη της Αθήνας… Η παγκόσμια σύρραξη συνεπαίρνει στη δίνη της μια Ελλάδα με άθικτη ιστορική μνήμη και συνείδηση -ο τρισχιλιόχρονος πολιτισμός της δεν έχει ακόμη αρχίσει να χάνει τις ρίζες του, τη συνοχή του. Αποχαμένοι κι ανήμποροι, σαν προϊστορικά ζώα που από κάποια σαδιστική ιδιοτροπία της φύσης έχουν μείνει ανεξέλικτα σε μια άκρη της γης, οι Έλληνες βλέπουν να γεννιούνται και να κυριαρχούν γύρω τους κόσμοι καινούργιοι, απροσδόκητοι. Μέσα στα δεινά της Κατοχής, κι αργότερα του Εμφυλίου, μια συντροφιά πολέμου έρχεται σε σύγκρουση με τη «λογική» της βίας και του πολέμου, αντιστέκεται στην ισοπέδωση που επιβάλλουν οι νέοι καιροί, αντιπαρατάσσοντάς τους τα πιο μεγάλα παραμύθια του τόπου, τους παμπάλαιους μύθους και θρύλους του. Τα παιδιά -κι ανάμεσά τους ο αφηγητής- γίνονται συνεργοί των αντρών ενός παράξενου «κομάντο» που έρχεται από τα βάθη της Ιστορίας, μιας δράκας πολεμιστών που καραδοκούν κρυμμένοι στην κούφια κοιλιά ενός πανάρχαιου ξύλινου αλόγου… Κάποιον απ’ αυτούς τον λένε Διομήδη. Έναν άλλο Μενέλαο. Συντηρητής τ’ αλόγου είναι ο Θόας. Αρχηγός του «κομάντο» ο βασιλιάς ενός φτωχού κι άσημου νησιού, ο Οδυσσέας…
Με «Τα παιδιά του Οδυσσέα» ο Άρης Φακίνος γεφυρώνει μ’ επιτυχία τη φαντασία και τη ρεαλιστική αφήγηση, τη μυθολογία και την ιστορική πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας, καταργεί τα περιοριστικά σύνορα του χρόνου και δίνει παγκόσμιες και διαχρονικές διαστάσεις στα πιο πρόσφατα γεγονότα της ιστορίας μας. Τα παιδιά του Οδυσσέα στηρίζονται σ’ ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και εντυπωσιακό αφηγηματικό εύρημα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.