Τα σιωπηλά πλήκτρα

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν οι τωρινές γιαγιάδες ήταν κοριτσάκια, όλα τα καθώς πρέπει σπίτια είχαν πιάνο. Μερικά παιδιά έπαιζαν τις νότες τους με κέφι κι άλλα δίχως, μερικά χτυπούσαν τα πλήκτρα με νεύρα κι άλλα με συγκίνηση. Σπάνια έφταναν τα παιδιά και τα πιάνα να παίξουν αληθινή, μεγάλη μουσική. Ένας βιαστικός γάμος, ένας πόλεμος, ένα πένθος, όλο λαο λ’ατο θα σταματούσε τα ΄χερια, πριν ξυπνήσουν όλη την αρμονία που κρυβόταν μέσα στα πληκτρα. Από γενιά σε ηενιά, κάποτε το πιάνο αφηνόταν παραπεταμένο σε κάποια γωνιά.
Ωστόσο, ακόμα και στην αποθήκη μπορούσε να ενοχλεί τα καινούρια παιδιά θα προτιμούσαν να στήσουν ένα τραπέζι πιγκπογκ στη θέση του.
Κάπως έτσι έγινε, και τούτο το πιάνο έφτασε ως το καλύβι ενός αγοριού, του “Ερημίτη”. Κάπως έτσι κι άλλαξε η τύχη και του πιάνου και του αγοριού, ίσως ακόμα και των γύρω τους.