Θαλασσινό μου αγέρι

Απλόχωρη θάλασσα είναι ο βίος, είτε περνάει στην ξηρά είτε στη θάλασσα, είτε στα βουνά είτε στους κάμπους, με τις μπουνάτσες και τις φουρτούνες της, με τις χαρές της και τις πίκρες. Χιλιοδιατυπωμένη άποψη, θα πείτε αυτή – ναι, μα και αξεπέραστη αλήθεια, που για άλλη μια φορά την αποδείχνει σε τούτο το βιβλίο ο καπεταν-Χατζάκης. Η ιστορία του, με τα απλά, τα συνηθισμένα επεισόδια που τη διανθίζουν γίνεται εντούτοις μια συναρπαστική περιπέτεια, έτσι που την αφηγείται, με πηγαίο λόγο και ανεπηρέαστη γραφή. Αλλά είναι και ένα κείμενο με διάχυτο συχνά το χιούμορ, και ίσως αυτό να οφείλεται στις αντιθέσεις που γέμισαν τη ζωή του αφηγητή: ένα παιδί του οροπεδίου Λασιθίου γίνεται εργάτης της θάλασσας, ένας “στούμπος” της αριθμητικής στο σχολείο αριστεύει στη Σχολή της Ύδρας κι ύστερα σαν αφέντης των κυμάτων – κι αυτός ο πρώην αφέντης της θάλασσας ξαναγίνεται ο άνθρωπος της γης και του γενέθλιου οροπεδίου…
Τις αντιθέσεις αυτές του βίου του πρωταγωνιστή και αφηγητή, ο συγγραφέας τις αποδίδει έξοχα με τούτη την παράγραφο, την τελευταία, του 21ου “επεισοδίου” της περιπέτειάς του: “Εκεί ήμουν κι εγώ, το παιδί του βουνού, ανάμεσα σε άντρες γίγαντες και σ’ ένα βαπόρι κολοσσό μέσα σε τούτη την άγρια θάλασσα που λυσσομανούσε κι έμοιαζε μια περιπέτεια συναρπαστική που άρχιζε να μου φαίνεται στα ψέματα επικίνδυνη, μια εμπειρία γεμάτη ενδιαφέρον αφού είχα καταφέρει να διατηρήσω την ψυχραιμία μου μπροστά στον κίνδυνο.”