Το πανδοχείο των απομάχων

Ένα ερωτικό αριστούργημα. Ο Γιαπωνέζος νομπελίστας Καβαμπάτα, άγνωστος στην Ελλάδα, δίνει μέσα από μια εύστοχη ερωτική αλληγορία ένα χαρακτηριστικό δείγμα του μυστικισμού της Ανατολής.
Ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα, είναι ο μοναδικός Ιάπωνας που βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1968. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
[…] Η μοναξιά και ο θάνατος δύο στοιχεία πάντα παρόντα στο κάθε έργο του. Κι ακόμα η αγάπη, ο ερωτισμός μαζί με έντεχνες περιγραφές κήπων, τοπίων, εποχών, σε δεύτερο πλάνο, όμως. Το ύφος του με τα χρόνια γίνεται λιγότερο, ώσπου συχνά να καταντάει ουδέτερο σχεδόν. Ο συγγραφέας είναι σαν να παρακολουθεί από απόσταση τον εύθραυστο και ανιαρό μίτο της ανθρώπινης ζωής να ξετυλίγεται μέσα στην πιο ατάραχη παθητικότητα. Άραγε να βρήκε την τελική γαλήνη στις 16 Απριλίου του 1972; Είναι δυνατό να μιλάμε, για υπέρτατη σοφία, αφού ο άνθρωπος αυτός, που στα 1968 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, που τον έλαχαν εκατομμύρια αναγνώστες, αποσύρθηκε σ’ ένα ασφυκτικά μικρό και θλιβερό διαμέρισμα για να εξαφανιστεί; Τάχα να συνειδητοποίησε ότι αυτοκτονούσε, μόνος εντελώς, τραβώντας για έναν άλλο κόσμο; (Ποιόν όμως;)
“Είναι εύκολο να μπεις στον κόσμο του Βούδα – είναι δύσκολο να μπεις στον κόσμο των δαιμόνων… Κάθε καλλιτέχνης, για τον οποίο η αλήθεια, το καλό και το ωραίο αποτελούν το υπέρτατο αντικείμενο της αναζήτησης, καταδιώκεται από τη μοιραία επιθυμία να αποκτήσει τη δύσκολη τούτη πρόσβαση στον κόσμο των δαιμόνων η σκέψη του αυτή, κρυφή ή φανερή, βολοδέρνει ανάμεσα στο φόβο και την προσευχή”.
Σε ποιόν κόσμο έμπαινε ο γερο-Εγκουσί, όταν περνούσε το κατώφλι στο “Πανδοχείο των απομάχων”; Το μυθιστόρημα αυτό, που δημοσιεύτηκε στο 1961, περιγράφει τη μάταιη αναζήτηση της ηδονής από μια ομάδα υπερήλικες. Όλοι τους έρχονται σ’ ένα μυστηριώδες σπίτι για να περάσουν μια βραδιά πλάι σε μια κοιμισμένη κοπέλα, σιμά σε μια ωραία κοιμώμενη. Δεν πρόκειται όμως για ένα φυσιολογικό ύπνο. Οι νέες κοιμούνται όλη τη νύχτα κάτω από την επήρεια ενός ισχυρού ναρκωτικού. Αγνοούν ακόμη και το με ποιον πέρασαν τη νύχτα. Οι υπερήλικες, οι “ακίνδυνοι πελάτες”, περνούν το κατώφλι των κοριτσιών σαν να δρασκελίζουν τα βημόθυρα ενός ναού, όπου λειτουργεί κάποια πανέμορφη ιέρεια. Εκεί, δίπλα σ’ αυτές τις ζωντανές κούκλες, ξαναβρίσκουν ίσως την ψευδαίσθηση μιας νιότης, μιας χαμένης ζωτικότητας, μιας έσχατης περιπέτειας. Χωρίς ντροπή κι ενόχληση, δίχως καμία ενοχή, αυτοί οι γέροι -οι ανίκανοι να φερθούν σαν πραγματικοί άντρες- βρίσκουν εκεί την τελευταία τους ευκαιρία.
Οι βραδιές στο πανδοχείο με τις ωραίες κοιμώμενες θα κάνουν τον Εγκουσί να θυμηθεί ξανά τις γυναίκες της ζωής του και να χαθεί σ’ ατέρμονες σκέψεις. Κι έτσι θα φτάσει -ποιος ξέρει;- στο κατώφλι του θανάτου, στη γλυκύτητα της παιδικής ηλικίας και στη συγχώρεση των λαθών του. (Θ. Γεωργιάδης, από την παρουσίαση της έκδοσης)