Το πράσινο σύννεφο. Ο τελευταίος άνθρωπος που έμεινε ζωντανός

Σε τούτο το βιβλίο θα διαβάσετε την ιστορία που αφηγήθηκα σε μια ομάδα εννιάχρονων παιδιών στα 1948· αυτό βέβαια σημαίνει πως η ιστορία είναι παλιοκαιρίτικη, όμως μην ξεχνάτε πως παλιοκαιρίτικες είναι οι πιο όμορφες παιδικές ιστορίες, το “Νησί των Θησαυρών” κι ο “Ροβινσώνας Κρούσος”. Προσπάθησα ν’ ακολουθήσω τα γούστα των ακροατών μου κι ανακάλυψα πως αυτό που ήθελαν περισσότερο απ’ όλα ήταν τα αίματα κι οι καταστροφές, για τούτο και σεις με τη σειρά σας θα δείτε πως σ’ αυτό το παραμύθι υπάρχει βία. Και τούτο φέρνει ξανά στην επιφάνεια ένα παλιό πρόβλημα: αν θρέψεις με βία τη φαντασία ενός παιδιού, δε θα το κάνεις ν’ αναζητήσει κι αυτό τη βία όταν μεγαλώσει; Στην ιστορία μου υπάρχουν πέντε αγόρια και τρία κορίτσια. Σήμερα όλοι έχουν μεγαλώσει… κοιτάξτε στο παράρτημα του βιβλίου… κι ακόμα, όσοι απ’ αυτούς ζουν είναι άνθρωποι ειρηνικοί, ισορροπημένοι, που μισούν τον πόλεμο.