Η αυλή με τα σπασμένα όνειρα

Χρόνια ανακατατάξεων, χρόνια αντιπαροχής, σε μια επαρχιακή πόλη. Μια πόλη χτισμένη με μεράκι και ανθρωπιά. Κι όμως όλα ξεθεμελιώνονται. Η πολιτεία αλλάζει μορφή, παίρνει όψη άσχημου τσιμεντένιου θεριού. Μια σκιά φόβου πάνω της. Κοινωνικές και οικονομικές ανατροπές, νέα αφεντικά, νέα εργατική δύναμη, μια σκληρή πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, που η Ιστορία όρισε μονόπλευρα την έκβασή της. Άνθρωποι καθημερινοί, βασανισμένοι, μόνιμοι ή διαβατάρηδες. Μια τρυφερή ιστορία σε μια λυπημένη ζωή, μια ιστορία τόσο όμορφη, όσο ο ήλιος που φωτίζει ξαφνικά το μουχλιασμένο καταχείμωνο. Σαν την ελπίδα του ανθρώπου, που κατοικεί στα μεγάλα σταυροδρόμια της Ιστορίας, εκεί όπου οι ζαριές ρίχνονται στο τραπέζι του ουρανού με μπολιασμένα ζάρια. Γλώσσα καθάρια σαν το ψωμί του μεροκαματιάρη, αισθήματα γνήσια, χαρακτήρες δυνατοί και αυθεντικοί, σαν το γρανιτένιο πέτρωμα που κρατά αιώνες στην πλάτη του αδιαμαρτύρητα την πολιτεία. Ένα απαλό κλάμα βροχής, που επιμένει να ταράζει την γαλήνη του χορτάτου, εφησυχασμένου ανθρώπου.