Ταξιδεύοντας με τις αναμνήσεις ενός γιατρού

(…) Έτσι, έτοιμος πια κι αποτραβηγμένος στην άκρη του δρόμου, περιμένω τον ερχομό του θανάτου. Τον περιμένω όχι με φόβο ή με αδιαφορία, αλλά με δέος. Ελπίζω να μου συμπεριφερθεί με καλοσύνη. Ελπίζω το εκτελεστικό του όργανο, ο Χάροντας -αυτός ο παλιός, γνώριμος φίλος, που για χάρη άλλων τον πολέμησα και τον νίκησα δεκάδες φορές, όταν θέλησε ν’ αρπάξει την ζωή τους πρόωρα- να μη θελήσει, την ώρα που θα συναντηθούμε, να μ’ εκδικηθεί για τη χαρά που του στέρησα. Ελπίζω να μη θελήσει, πριν προβεί στον αποκεφαλισμό μου, να εξευτελίσει και να βασανίσει την προσωπική μου υπόσταση, το σώμα και την «ψυχή» μου. Θέλω να μου πάρει το κεφάλι μια κι έξω. Θέλω να πεθάνω όρθιος. Θέλω αυτοί που θα με θυμούνται να θυμούνται το δέντρο που δέσποζε κάποτε της πεδιάδας, κι όχι τ’ αποκαΐδια που άφησε πίσω του ο κεραυνός που τό’ καψε.